Aleksandra Ruda

[wiedźma z bagna]

Przeczytałam sobie ostatnio "Rodowy sztylet", po czym z rozpędu "Zaręczynowy sztylet" też wciągnęłam. Ponieważ jestem sobie właśnie chora do stopnia uniemożliwiającego pracę i inne czasochłonne zajęcia, nikt (w tym sumienie pracoholika) nie czepia się, że se tak leżę i kwiczę nad lekturą. Jedynie starsza latorośl co jakiś czas zagląda z podejrzliwym wyrazem pyska i rzuca w czasoprzestrzeń, celując gdzieś w wezgłowie łóżka, na którym mało wdzięcznie, za to szalenie pociągająco zaległam: "Ty naprawdę jesteś dziwna/psychiczna/inna". A następnie domaga się upierdliwie: "I z czego tak się śmiejesz?"
I weź jej wytłumacz... że matka się zakochała. W dodatku w elfie.
Albowiem przyznaję się: Daezael jest boski. Upłakałam się przez niego ze śmiechu. Nieodmiennie wprawiał mnie we wspaniały nastrój. Osiągnął arcymistrzowski stopień w zakresie malkontenctwa, manipulanctwa, złośliwości, wredności stosowanej ze znawstwem i wirtuozerią wręcz niespotykaną. Będąc przy tym uzdrowicielem wysokiej klasy - och, ta empatia. Kocham go i nie przestanę. Chcę trzeci tom.
Proszę kupować knigi Aleksandry Rudej, coby je szybciej wydawali w Polsze.
Ogólnie rzecz ujmując, "Rodowy sztylet" ujął mnie znacznie bardziej niż cykl przygód Oli Lachy i Otta. Jest przezabawny, ale też zawiera wybuchową mieszankę postaci, która sama prowokuje sytuacje tragikomiczne. Wiem, że to oklepany zwrot, ale naprawdę trudno o bardziej niedopasowaną ekipę. Same indywidualności i prawie wszystkie z przeszłością. To taka typowa opowieść drogi, z typowym międzyrasowym zestawem bohaterów, w celu typowego (oczywiście) ratowania ładu i porządku. Mamy elfa-uzdrowiciela ( ), trola-zabijakę, krasnoluda-konstruktora, zakochaną wojowniczkę, stoickiego dowódcę wysokiego rodu, i dobrze wychowaną magiczkę. Brzmi znajomo prawda? Ale te osobowości są naprawdę świetnie skonstruowane - nic dodać, nic ująć. Dzięki temu czytelnik nie ma poczucia wtórności. Ich wzajemne relacje i osobiste problemy czy tajemnice są motorem tej historii. Niestety intryga nie wyjaśnia się w pierwszym tomie, zostawiając czytelnika z dużym pragnieniem na więcej. Mam wrażenie, a nawet pewność, że podobnie jak w serii o Wolsze, wszystkie trzy tomy stanowią dogłębnie przemyślaną całość i dopiero ostatni objawi nam rozwiązanie. Tyle że Aleksandra Ruda nawet nie dała swoim fanom tego złudzenia, że wraz z zakończniem tomu, coś się wyjaśnia. Nic się nie wyjaśnia! To bestialstwo ze strony autorki! Szalenie mi się to podoba Być może mój dzieć ma rację i jestem psychiczna.
Czytajcie, czytajcie. Murowany relaks i dobra zabawa, a także pragnienie na więcej.

[Majster]

Seria "... Sztyletów" jest prześmieszna, ale ma ma całkiem specyficzny humor, dość niezmienny dla całej serii. Mi przypadł do gustu, ale z łatwością mogę sobie wyobrazić osoby które będzie tylko irytował zamiast śmieszyć. Mam radę dla innych czytelników: przeczytajcie pierwszych kilkanaście stron, jeśli lektura was wciągnęła to ok. Jak nie to nie męczcie się dalej.
Przy okazji podziękowania dla tłumaczki,(czytałem tłumaczenie nieoficjalne Jasnah) mam wrażenie, że książka niewiele straciła ze swoich walorów w stosunku do oryginału. A to niełatwe przy efektach komicznych łączących sytuację i meandry języka.
Podsumowując: czekam na III tom.

[Sophie]

Nie czytałam wcześniej nic od Aleksandry Rudej, ale teraz muszę to nadrobić. „Sztylet rodowy” jest super, więc może i tamte książki mnie zaciekawią.
Nieustannie do głowy przychodziło mi skojarzenie z Olgą Gromyko – mamy tu bardzo podobny typ humoru co tam (a nie ten o czasem żenująco niskim poziomie, nawiązujący nieustannie do seksu jak u Pankiejewej). Bawiłam się świetnie – bohaterowie nie raz mnie rozbawili. Z taką kompanią nie było to trudne - wchodzą chory na depresję elf-uzdrowiciel lubujący się w obserwowaniu chaosu i niezgody, płonący z natrętnej miłości troll, sztywny kapitan, krasnolud-maminsynek, porywcza wojowniczka wzdychająca do swego przełożonego, a także aż zbyt miła Mila. Oni wszyscy tak bardzo do siebie nie pasują, że to aż piękne – te ich nieustanne utarczki i złośliwe uwagi świetnie podtrzymywały moje zainteresowanie książką. Zresztą i na samą fabułę nie ma co narzekać – jest ciekawa i wciągająca, mimo że nie jest jakoś szczególnie skomplikowana.
Tylko… teraz pewien problem. Gdzie jest drugi tom*? I czemu nie ma go już, teraz, natychmiast? Chcem go w łapki. Oby Papierowy się pospieszył.

*w papierze