[Sophie]

Tytuł: Cinder
Autor: Marissa Meyer
Tytuł oryginału: Cinder
Cykl: Saga Księżycowa
Tom: 1
Tłumaczenie: Dorota Konowrocka
Wydawnictwo: Egmont Polska
Data wydania: 17 października 2012
ISBN: 9788323753056
Liczba stron: 440

Opis:
Saga przyszłości ma swój początek dawno, dawno temu…
Cinder mieszka w hałaśliwym Nowym Pekinie, zdziesiątkowanym przez zarazę. Jako dziewczyna cyborg o tajemniczej przeszłości jest obywatelką drugiej kategorii. Lecz kiedy na jej drodze staje przystojny książę Kai, Cinder nagle znajduje się w epicentrum międzygalaktycznej walki z bezlitosną królową Luny. Rozdarta między obowiązkiem a wolnością, wiernością a zdradą, musi wyjawić sekrety swojej przeszłości, aby ochronić przyszłość...

Komentarz:
Marissa Meyer. Meyer – to nazwisko już samo w sobie odrzuca. Ale nie otrzymujemy tak idiotycznej książki jak „Zmierzch”, wcale a wcale. "Cinder" jest naprawdę super! Książkę zaczęłam wczoraj, a dziś już ją skończyłam – to coś znaczy. Trudno mi było się do niej oderwać, mało brakowało, a czytałabym ją do późnej nocy/wczesnego ranka.

Wszyscy, albo chociaż większość, zna historię, chociaż zarys fabuły, Kopciuszka. Autorka wykorzystała ją w swojej powieści, ale przy tym bardzo ją zmieniła. Można tu odnaleźć akurat tyle elementów oryginalnej baśni, by skojarzyć i rozpoznać Kopciuszka (imię też jest pomocne: Cinder, czyli skrócone Cinderella, oznaczające Kopciuszek), ale przy tym zmieniła tyle, że nie czuje się, jakby czytało się tę samą historię. Przyznam bez bicia, lubię tę bajkę, mam do niej sentyment i z chęcią oglądam adaptacje i czytam powieści napisane z wykorzystaniem wątków baśni. Z pewnością fakt ten dodaje książce w moich oczach klika punków, a przynajmniej oznacza, że książka podobałaby mi się mniej, gdyby ta inspiracja Kopciuszkiem nie była wystarczająco widoczna (chyba większość nie zrozumie różnicy między tym, co napisałam w tym zdaniu, ale nie jestem chyba w stanie tego krótko i zrozumiale wyjaśnić). Wtedy, gdyby ta inspiracja nie była widoczna, uznałabym pewnie, że książka jest schematyczna, ale jeśli już jest ona podkreślona i określona, uważam, że książka jest świetna – dziwne, prawda? Dobra, zaczynam bredzić i się powtarzać. Tak czy inaczej pomysł z wykorzystaniem baśni szalenie mi się podoba, tym bardziej, że nie ma tam wcale aż tak dużo samej baśni. Realia są nieco inne, bohaterka jest zupełnie kimś innym (prawie). Powiem tak, „Cinder” jest cholernie przewidywalna w pewnych aspektach, ale, kurka, zupełnie mi to nie przeszkadzało. (Uwaga, delikatne spoilery do końca akapitu.) O tym, kim będzie ON wiedziałam już po paru stronach, a tego, kim okaże się Ona, domyśliłam się już po kilkudziesięciu (w sumie trzeba by być chyba kompletnym idiotą, by nie poskładać tak ładnie podanych na tacy informacji). Mimo tych wszystkich pewników, byłam zainteresowana. A sprawa, która nawet przed sięgnięciem po książkę uważana była przeze mnie za najbardziej pewną i tylko czekałam, żeby się dowiedzieć, jak autorka chce do tego doprowadzić, wyczekując (!) tego momentu, gdyż bohaterka tak sobie po drodze nagrabiła i z każdą chwilą problem narastał, i będąc niemal pewną, że wszystko zostanie ślicznie, pięknie rozwiązane… Autorka mnie zaskoczyła. Fakt, który brałam za coś, czego autorka nie mogłaby odpuścić… Jeszcze nie ten tom, jak widać. Przez to cholerne zakończenie muszę teraz jak najszybciej dorwać Scarlet!

Bardzo podobał mi się pomysł na bohaterkę. W dodatku była do rzeczy, naprawdę całkiem w porządku, nie była kretynką, twardo stąpała po ziemi, nie czekała na, och, ach, księcia. Była… nowoczesna. Teraz już żadna (no może prawie) panienka (a przynajmniej te 15+, mam nadzieję) nie czeka na księcia na białym koniu, który gdy tylko na nią spojrzy, od razu się zakocha. Większość nie oczekuje takich gruszek na wierzbie. I taka jest też Cinder, nie rozmarza się o tym, co by było gdyby. Denerwują mnie te zwiewne mimozy, czekające na ratunek, a bohaterka, Cinder, nie jest taka. Nie jest też, warto zauważyć, herosem, który obroni siebie i innych. Jest wyważona. Jak na mój gust mogłaby być nieco mniej naiwna, spontaniczna i nieprzewidywalna, a dokładniej kierować się nieco większa kalkulacją, ale, kurka, to nastolatka, nie będę wymagać od niej za wiele. Jestem w jakimś stopniu zdolna wczuć się w jej położenie i zrozumieć motywacje działań. Cinder nie jest głupia. W dodatku jest mechanikiem i od razu skojarzyła mi się z Mercy, ma nawet w pewnym stopniu podobny charakter.

Pomysł na Lunarów, na całą ich społeczność, na wpływ na Ziemię, na ich dary i ogólną tajemnicę, jaką jest ten naród wśród Ziemian, na królową Levanę, jej charakter. Wszystko, dosłownie wszystko składa się całość. Gdy zaczęłam czytać, widziałam kilka dziwnych zachowań, które nie miały dla mnie znaczenia i po chwili o ich zapomniałam, ale potem, na koniec już, zaczęły mi się przypomniał, gdyż czytałam ich uzasadnienia. Gdy czytałam o tych działaniach, nie czułam, by były istotne (w większości), ale potem nagle wszystko nabierało sensu – dlaczego bohater to czy tamto powiedział, dlaczego działał w ten czy inny sposób, dlaczego wystąpił taki czy inny komentarz. I to jest super, nie zawsze zdarza się tak dopracowana książka, która rzuca informacje tak delikatnie, że nie udaje mi się już od razu zakwalifikować ich jako istotne.

Szkoda tylko, że pojawiło się trochę błędów logicznych, ale poza tym, że je zauważyłam, nie przejęłam się nimi, nie zepsuły mi czytelniczej przyjemności. Najbardziej utkwił mi w pamięci błąd z wirusem – jeśli trafi on do organizmu, nie można stwierdzić tego natychmiast. Badanie krwi nie wykaże wtedy żadnego zakażenia. Wirus musi się namnożyć, by można było stwierdzić jego obecność, muszą się chyba nawet pojawić konkretne przeciwciała, a na to też trzeba czasu. A roboty nadzorujące chorych jakoś nie zwracały uwagi na takie szczegół, teraz jesteś zdrowa, możesz iść (nieważne, że 2 minuty temu miałaś kontakt z osobą chorą). Tyle przynajmniej przypominam sobie z biologii, a także źródeł pozaszkolnych. Poza tym zadziwiała mnie łatwość, z jaką Cinder wchodziła i wychodziła z placówki, w której przeprowadzana była kwarantanna. Mam to przypisywać działaniu pewnych, ekhm, umiejętności?

Wyrażę jeszcze mój zachwyt nad okładką, która łączy historię Kopciuszka i Cinder w jedno, ale głownie zachwycona jestem sposobem jej zrobienia – to lalka, na zdjęciu jest ruchoma lalka w sukience z cekinów i kryształków, z jakich moja siostra czasem robi sobie naszyjniki czy bransoletki. W dodatku ten kontrast czerni na wierzchu i czerwieni po drugiej stronie okładki. Mrrrr.

Podsumowując, polecam, naprawdę z ręką na sercu. Dawno się tak dobrze nie bawiłam. Jest to lekka, miła powieść i nawet jej przewidywalność ani błędy logiczne mnie nie zraziły. Teraz tylko czekam na okazję przeczytania drugiego tomu.

[hlukaszuk]

Do przeczytania tej książki namówiły mnie dziewczyny i nie żałuję, choć mam wiele zastrzeżeń. Tak jak wynikało z opisu. Zafascynował mnie cyborg i daleki wschód. W pewnym momencie powiało nawet Nakręconą dziewczyną, ale tylko powiało. Cyborg był owszem, ale dalekiego wschodu ani na lekarstwo. Autorka pojechała po bandzie. W związku z tym iż od dzieciństwa mam schiza na temat cyborgów i sztucznej inteligencji, czytam wszystko co mi na ten temat wpadnie w łapki. Główna bohaterka była świetna. Jej historia, charakter, IKO, macocha, siostry, praca. Wszystko trzymało się kupy. Reszta już nie. Wiedziałam oczywiście, że będzie książę i szkielet powieści oparty jest na bajce. I jak to zwykle w bajce bywa ważny jest tylko on i ona. Nic więcej się nie liczy. Tak jak pisała Sophie. Sprawa wirusa jest niedograna, bo on nie jest ważny, choć na początku autorka wspomniała, że wszyscy uciekli z bazaru bo by ich zamknęli na kwarantannie. A potem jakby o tym zapomniała. Kilkuminutowe badanko i już jesteś wolna. To samo z zabezpieczeniem Kwarantanny. Czyżby władze były tak głupie, że nie wprowadziły protokołu na intruza? Przecież ludzie lubią penetrować opuszczone magazyny, w poszukiwaniu rzeczy znalezionych czy lokum, a przecież nikt nie wiedział, że jest tam umieralnia. Sophie pasowali z kolei Lunarczycy. Może gdyby chodziło o przybyszów nie z Księżyca, ale z innej planety, albo sztucznej koloni w kosmosie przy Księżycu. Wtedy owszem byłby to fakt do zaakceptowania. A tak pomysł z księżycem jest dla mnie śmieszny. Z koli biocoś - nie rozumiem jak to działa - jest więc w porządku. Za mało grozy, którą można by było wykorzystać na złomowisku, na kwarantannie, w laboratorium. Wszystko takie lukrowate, nawet więzienie. Jeśli ktoś szuka dobrze skonstruowanego świata to go na pewno nie znajdzie, ale bohaterowie autorce wyszli wspaniali i dlatego książka nie jest zła, a nawet powiedziałbym, że czyta się ją szybko i z przyjemnością. Cinder przyciąga jak magnez, a zakończenie krzyczy - co będzie dalej. Zapomniałabym - przewidywalność. Już w okolicach 60-80 strony wiadomo kim jest Cinder. Nie lubię tak.

[Sophie]

Tytuł: Scarlet
Autor: Marissa Meyer
Tytuł oryginału: Scarlet
Cykl: Saga księżycowa
Tom: 2
Wydawnictwo: Egmont
Ddata wydania: 8 maja 2013
ISBN: 9788323753131
Liczba stron: 496

Opis:
Drogi Cinder i Scarlet krzyżują się w chwili, w której Ziemia zostaje zaatakowana przez Lunę... Cinder, dziewczyna cyborg zarabiająca na życie jako mechanik, próbuje wydostać się z więzienia, choć wie, że jeśli jej się uda, stanie się najbardziej poszukiwanym zbiegiem we Wspólnocie Wschodniej. Po drugiej stronie kuli ziemskiej ginie babcia Scarlet Benoit. Okazuje się, że Scarlet nie miała świadomości wielu związanych z nią spraw ani śmiertelnego zagrożenia, w którym żyła. Kiedy spotyka Wilka, mającego prawdopodobnie wiadomości o miejscu pobytu babci, czuje powstającą między nimi więź, choć nie potrafi przełamać nieufności. Wspólnie rozwiązują zagadkę, ale wówczas los zderza ich z Cinder przynoszącą nowe pytania bez odpowiedzi.

Komentarz:
Skoro przeczytałam „Cinder”, nie mogłam nie sięgnąć też po „Scarlet” – i cóż, kosztowała mnie te prawie trzydzieści złoty, a spędziłam nad nią łącznie tylko kilka godzin – to nie fair. Chcę więcej… Niby pięćset stron, a zupełnie się tego nie czuje – zaczynasz czytać, nie wiesz kiedy, a już jesteś na dwusetnej stronie, potem chwila moment i już koniec. Ale jaka to przyjemność była – podobnie zresztą jak „Cinder”. Jednakże pierwszy tom podobał mi się ciut bardziej – po pierwsze było to coś nowego, a po drugie sposób wykorzystania elementów z bajki bardziej mi się podobał, a tajemnica bohaterki i sama jej postać bardziej przypadła do gustu. Z drugiej strony Scarlet przez większą część czasu powstrzymywała się od miłostek, ale też zdarzało jej się mnie nieco irytować, z pewnością bardziej niż Cinder, która swoją drogą również występowała w tym tomie jako jedna z głównych postaci i „punkt widzenia” dla narratora.

No podobało mi się, kurka. Miłe, lekkie, przyjemne, z ciekawym pomysłem. Poza tym mam sentyment do bajki o Czerwonym Kapturku, która to nierozerwalnie łączy się z moim dzieciństwem, a na której to oparty był główny (bardzo, bardzo ogólny) zarys akcji – był czerwony kaptur (od bluzy), był Wilk, była babcia. Autorka ciekawie przedstawiła elementy bajki w formie wydarzeń w swojej powieści – nie ściągała wszystkiego, a tylko ogólne założenia opowieści, a całą resztę wymyśliła samodzielnie, dzięki czemu, mimo że jest to oparte na bajce, nie jest nią i nie ma się wrażenia, że to już było, że już się to czytało i już się zna z bajki. To chce się po prostu czytać, tym bardziej, że autorka ma bardzo przyjemny styl, a historia nie nudzi.

Ten tom był mniej więcej tak przewidywalny niż poprzedni – byłam w stanie domyślić się sporej części wydarzeń, a koniec nie zaskoczył mnie tak jak ostatnio (z drugiej strony bajka o Czerwonym Kapturku nie ma aż tak radosnego i jednoznacznego zakończenia) – ale trudno, nie można mieć wszystkiego (poza tym jestem tuż po „Magic Rises”, więc tym trudniej całkowicie mnie zadowolić, a młodzieżówka już na pewno nie da sobie z tym rady).

Co ciekawe, wiem doskonale, jak to wszystko ostatecznie się skończy, a przynajmniej mam bardzo silne podejrzenie (najpewniej mam rację, chyba że autorka postanowi zainspirować się G.R.R. Martinem), ale i tak chcę to wszytko przeczytać, chcę wiedzieć, jak dokładnie to się wydarzy, co się stanie po drodze. Poza tym po prostu polubiłam Cinder.

To nie jest typ książek, o którym pomyślałabym, że mi się może tak spodobać – a jednak; autorce udało się tak skomponować swoje powieści, by naprawdę przypadły mi do gustu. Teraz tylko czekam na kolejne tomy – a niestety ich wydanie w Polsce może potrwać, bo oryginał zostanie wydany dopiero w lutym przyszłego roku.
Lekkie, niewymagające, idealne w celu odprężenia.

[Wysłany: 2013-08-11, 13:28]

[Oksa]

[Sophie]

Spoiler: Oksa napisał/a: byłam pewna, że oczywiście Cinder wtargnie na bal, zgubi stopę, ale okaże się, że to ona jest księżniczką i wszyscy będą żyli happy ever after. Przyznaję, że zmylił mnie tytuł 2 części. A tu psikus, okazuje się, że jest to początek długiej drogi Cinder. I to już mi się podoba. Zaskoczył mnie również ogrom planu doktorka odnośnie odszukania Seleny - cała ta chwytanka cyborgów, aby odnaleźć jedną, konkretną dziewczynkę. Nie pamiętam dokładnie, ale tak mi się właśnie wydaje - że byłam bardzo zaskoczona, że nie ma happy endu z księciem.

[hlukaszuk]

Łyknęłam Scarlet. Na początku powiem, że jedna rzecz pozytywnie mnie zaskoczyła. Myślałam, że to będzie seria typu, jeden tom, jedna para czyli zamknięta historia. Okazało się jednak, że główny międzynarodowy wątek jest osią przewodnią sagi. Poszczególni bohaterowie tworzą zgrabną układankę i nie znikają z kartek papieru w następnym tomie. Akcja skacze z wątku Ciner na Scarlet po rozdziale, potem po kilka. Żeby nie Wilk i jego genetycznie modyfikowani bracia, to wątek Scartel by mnie niesamowicie wpieniał, bo chciałam czytać o Cinder. Jej przekomarzania z IKO i Thornem to prawdziwy majstersztyk. Dla samych tylko dialogów między nimi warto przeczytać serię. Komiczną sceną był dla mnie moment wylotu statku Thorna z hangaru. To kpina z powieści s-f. Autorka powinna wziąć przykład z Gromyko i pisać jak zupełny laik. "Nie pytajcie jak to działa po prostu działa", albo nie zagłębiać się w detale. Statek kosmiczny też coś, raczej pinasa. Chyba, że myślała, że książki nie przeczyta nikt kto lubi space opery. Co jeszcze? Niby książka miała nawiązywać do bajki o Wilku i Czerwonym Kapturku, dla mnie jednak było to mocno naciągane. Bardziej już przypominało Bayou Moon Ilony, a kiedy dziewczyna ciągle mówiła Wilku to miałam wrażenie, że zwraca się do jakiegoś psiaka. Trochę mi to zajechało kiczem. Może jestem uczulona na tandetne romane, a ten do wybitnych nie należał. Uczucie między Kaiem a Cinder w pierwszej części podobało mi się bardziej. Ponadto jeśli mówimy o dopatrywaniu się elementów bajek, to mi Kai ciągle kojarzy się z tym Kajem od Królowej Śniegu, władczyni lodowego pustkowia (tu Królowa Księżyca). Ze względu na to iż mam syna, a nie córkę mój repertuar bajek ominął Czarodziejkę z Księżyca. Kiedy się zaczynała moja pociecha przełączała kanał.

Podsumowując. Czytało się rewelacyjnie, pomimo wielu rzeczy, które nie pasiły. Niektóre książki już tak mają (np. seria o Daryndzie Jones).

[Oksa]

"Cress" za mną. Początek, no może jednak gdzieś do połowy książki, nie był dla mnie zbyt oszałamiający. Jak już pisałam miał na to wpływ przede wszystkim mój brak przekonania do "głównej" bohaterki tego tomu, Cress. Wiadomo, że dziewczyna długo żyła w zamknięciu (jak i dlaczego, a także kim jest, dowiecie się sami), więc jest socjalnie nieco upośledzona, ale taki typ naiwnego dziewczęcia, niemal non stop oszołomionego aż do granic omdlenia, w ogóle nie przypadł mi do gustu. Hlu pewnie będzie zachwycona Nie to, że pałam do Cress jakąś wielką niechęcią, bo trzeba powiedzieć, że to inteligentna osoba, gotowa znieść niewygody bez słowa sprzeciwu oraz niejednokrotnie przysłużyła się drużynie. Pomimo tego, gdyby narracja nie przeskakiwała do różnych osób, a główny wątek nie ciągnął się od 1 tomu, to albo przerwałabym czytanie albo wystawiłabym książce o wiele niższą opinię. Ludzie, nawet Thorne miejscami wypadał przy niej jak przeciętny romansowy amant! Mój Thorne!

Na szczęście u innych bohaterów działo się sporo. Przypomniałam sobie, czemu polubiłam Scarlet (nawet jeśli jest wątek miłosny był mdły hehe, nie było tak źle). Ta dziewucha naprawdę ma w sobie ogień i jakąś taką szczerość w swojej postawie i słowach. Iko, o ile to w ogóle możliwe, błyszczy w tej części jeszcze bardziej. Kai po raz kolejny udowodnił mi, że nie jest papierowym księciem z bajki, ale prawdziwym cesarzem oraz człowiekiem, który popełnia błędy, ma swoje obawy i słabostki, lecz co najważniejsze potrafi podejmować kontrowersyjne decyzje w zgodzie z własnym sumieniem i zmieniać porządek istniejący od dziesięcioleci.
Doktorek pozostał mi obojętny do samego końca tomu, jakoś nie wzbudził we mnie żywszych emocji. Wilka nie była zbyt dużo, ale swoje też zrobił, aby nie być jedynie tłem. Nie można też nie wspomnieć o Torinie, doradcy Kaia, totalnie enigmatycznego kolesia z niesamowitymi pokładami cierpliwości oraz dyplomacji.

I w końcu Cinder. Bardzo podoba mi się kierunek ewolucji jej postaci. Z pełnego kompleksów, choć buntowniczego, mechanika z każdym kolejnym tomem coraz bardziej staje liderką. Zadziwiające jest to, jak naturalnie wypada w roli osoby podejmującej decyzje, nawet nie wiem, kiedy to się stało, że tak zwyczajnie zaczęła przewodzić. Robi to, co musi i nie rozpacza co kilka stron, czemu to na nią musiało paść, że ma ochotę uciec i zaszyć się gdzieś. Rozumie wartość i konieczność poświęcenia na wojnie. Tego, że i ci dobrzy czasem muszą zrobić coś złego.

Nie ukrywam, że Cinder, Iko, Thorne i Kai są moi faworytami, lecz reszta postaci uzupełnia pięknie całość tej pokręconej drużyny.

Gdzieś w 60% książki akcja przybiera taki obrót, że myślałam, że zaraz zacznę przeskakiwać po kilka stron, aby tylko dowiedzieć się, co się będzie działo dalej. Końcówka podobała mi się jeszcze bardziej. Otrzymujemy zapowiedź tego, o kim będzie kolejny tom "Winter" i powiem Wam jedynie, że czuję, że będzie się działo Wydaje mi się, że i sama Winter może być ciekawą postacią. Lubię pierwiastki szaleństwa

A odnośnie jeszcze Cinder i końcowych scen, to podobało mi się

Spoiler: w jaki sposób rozmawiała z Kaiem. Jej nieśmiałość wyparowała bez śladu, zastąpiona przez żelazną stanowczość oraz pewność, że robi słusznie, a cesarz lepiej niech się jej podporządkuje Co prawda na końcu zrobiło się bardziej romantycznie, więc trudno, aby ciągle była taka strasznie niedostępna.

Fabularnie chyba było trochę lepiej. Wyszło na jaw parę ciekawych rzeczy, niektóre podejrzewałam wcześniej, inne mnie zaskoczyły, także na plus.

Podsumowując - kolejny świetny tom. Naprawdę szkoda, że "Winter" dopiero w 2015 roku, bo jeśli to nie jest ostatnia część, to na szóstą (mogę się założyć, że będzie to "Selena" ) przyjdzie nam czekać jeszcze dłużej.

[Blair]

[attra]

Zachęcona opiniami tutaj sięgnęłam po Sagę Księżycową.
Leżały obie części u mnie na półce chyba z pół roku i nie potrafiłam się zabrać za nie.
Ale jak już zaczęłam czytać, to przepadłam z kretesem.
Nie spodziewałam się tak dobrych książek, tak ciekawego pomysłu. I nawiązania do znanych bajek.
Pierwszy tom był dla mnie fabularnie zaskoczeniem, mimo, że pewne rozwiązania były do przewidzenia.
Podoba mi się to w jaki sposób zmienia się Cinder, podoba mi się żywiołowa Scarlet. Uwielbiam trio Cinder, Thorne, Ika.
Polubiłam Księcia, choć cały czas kojarzył mi się z Kajem z Królowej Śniegu.
Byłam przekonana, że każda książka jest zamkniętą opowieścią, więc ucieszyłam się, że główny wątek ciągnie się przez wszystkie części, a bohaterowie z pierwszych tomów pojawiają się w kolejnych.
Moja radość się zakończyła, gdy się okazało, że wydawnictwo nie podjęło decyzji o wydaniu kolejnych tomów :(
Książki czyta się szybko, bo autorka ma lekki pióro i dobry styl.
Jako fanka Czarodziejki z Księżyca nie mogłam nie zobaczyć nawiązań do tej bajki. Ale i do Gwiezdnych Wojen można dopatrzeć się nawiązań.
Czekam na Cress. I obym się doczekała, bo Saga Księżycowa bardzo wciąga i mam nadzieję, że poznam dalsze losy bohaterów.

[Blair]

[attra]

Petycja podpisana i udostępniłam na facebook, liczę że podpisze więcej osób.
To dobra wiadomość, że jest szansa na kolejne tomy. Z tego co wyszukałam w internecie seria ma liczyć 5 tomów?
Mi Scarlet się podobała, głównie dzięki Cinder, Thorna i Iko.

EDIT:
Znalazłam 39 rozdziałów Cress - tłumaczenie na gryzoniu.
Mam nadzieję, że doczekam się kolejnych rozdziałów.
Książka ma w sobie coraz więcej dobrego humoru. Bardzo się wciągnęłam, a tu koniec :(
Jak do tej pory Cress najmniej mi się spodobała z kobiecych bohaterek.

[Blair]

[attra]

[Blair]

[Sophie]

Skończyłam „Cress”, którą to pochłonęłam w rekordowym tempie, zwłaszcza patrząc po moim ślimaczym tempie z ostatnich tygodni. Jestem zachwycona – Marissa Meyer nie zawiodła. Za to zawiodło wydawnictwo, przez które nie można przytulić papierowej, polskiej wersji „Cress” i pozostałych tomów. A kolejnych części pożądam już, teraz, natychmiast.

Jak już wspomniałam, bardzo mi się podobało. Książka wciągnęła mnie bez reszty już od początkowych stron, po raz pierwszy od wielu tytułów wzbudzając we mnie syndrom jeszcze jednego rozdziału. Czytałam do późna, z trudem robiłam przerwy – czyli właśnie tak jak powinno być.

Jestem pod wrażeniem – o czym już za pewne pisałam dawno temu– tego, jak autorka bierze kilka elementów z baśni, łączy je ze sobą, dodaje coś od siebie, a efekcie tych działań otrzymujemy oryginalny, świetnie zrealizowany pomysł, który bez większego trudu pokonuje niejedną mierną powiastkę, jakich to dużo na rynku. Pani Meyer stworzyła bohaterów żywych, zabawnych, realistycznych, budzących sympatię, wyróżniających się, oryginalnych i różnorodnych. Wrzuciła oczywiście trochę wątków romantycznych, ale uczyniła to w sposób tak nienatrętny i zgrabny, że należy jej się za to medal. Autorka świetnie żongluje swoimi postaciami i relacjami miedzy nimi, z powodzeniem budując napięcie i zaskakując kierunkami, w jakich podąża historia.

Z postaci warto zwrócić uwagę na niesamowitą Iko, androida z charakterkiem, który bardzo dobrze wspomagał całą akcję, pomagał rozładowywać napięcie oraz naturalnie i zgrabnie przechodzić do kolejnych elementów i zdarzeń. W dodatku była ona niesamowicie zabawna, przez co jeszcze przyjemniej czytało się tę powieść – Iko doskonale sobie radziła dostarczając kolejne dawki humoru na karty książki.

Kolejną rzeczą wartą podkreślenia jest fakt, iż autorka bardzo dobrze sobie radzi z włączaniem do akcji kolejnych bohaterów. Z każdą książką przybywa istotnych postaci, dołączających do całej historii, a pani Meyer potrafi nimi tak dobrze manipulować, by sobie nawzajem nie przeszkadzały, by tworzyły jedną, zgrabną opowieść, podzieloną na historie jednostek, które to jednak bardzo ładnie się przeplatają. Nie nudziłam się nawet przez sekundę, pochłaniając tę powieść, a to jest chyba jedna z najważniejszych rzeczy, jaką książka powinna zapewniać – rozrywka.

Kończąc mój krótki wywód, napiszę tylko – po raz kolejny – podobało mi się, czekam na więcej. A to więcej wyjdzie już całkiem niedługo, bo już za kilka miesięcy. Szkoda tylko, iż jedynie w oryginale. Niemniej gorąco polecam, bo to po prostu dobra książka.