Pachnidło

[destrakszyn]

Opis:

Jan Baptysta Grenuille, obdarzony niepospolitym zmysłem węchu, tworzy najdoskonalsze na świecie eliksiry do produkcji perfum. Zachwyca się nimi nie tylko XVIII-wieczny Paryż, centrum mody i elegancji. Sam Grenuille nie jest jednak zadowolony. Oto owładnęła nim myśl, by wydestylować wonność nad wonnościami, pochodzącą z... dziewiczego kobiecego ciała. Owładnięty idée fixe, postanawia znaleźć dziewczynę o doskonałym zapachu, choćby nawet miał popełnić zbrodnię...

Komentarz:

Szczerze? Bazując na opisie z tylnej okładki, spodziewałam się czegoś zgoła innego. Czegoś mroczniejszego, brutalniejszego, trzymającego w napięciu od początku do końca. Nie powiem, że jestem rozczarowana, ponieważ dostałam solidną dawkę innych, równie mocnych wrażeń, jednakże odczuwam coś na kształt... zawodu. Większość książki stanowi opis kolei losu Grenouille'a, napisany stylem niemalże bajarskim, jakby gdyby stary człowiek usiadł i opowiadał, opowiadał, opowiadał; czuję się obdarta z dialogów, czasem łapałam się na tym, że mój wzrok prześlizgiwał się po stronie bez zainteresowania, dopóki nie napotkał upragnionej pauzy, wąskiej, cudownej kreseczki o kierunku poziomym.

Życie Jana Baptysty było z wszech miar niezwykłe, owszem, ale w gruncie rzeczy to nie ono budziło me zainteresowanie; o wiele ciekawszym okazało się to, czym i jak ów mężczyzna postrzegał świat. Mianowicie: posługiwał się zmysłem powonienia i jako znawca wszelkich zapachów szybko zapałał nienawiścią do wszystkiego, co cuchnęło (zatem i ludzi), oraz miłością do tworów wydzielających zapach przyjemny; te zaś szybko nauczył się obdzierać z ich „wonnej duszy”. Co przyczyniło się do mego rosnącego obrzydzenia i niechęci w stosunku do Grenouille'a, z wzajemnością zresztą, które apogeum osiągnęły, kiedy ów stworzył pachnidło swego życia, pachnidło, które uczyniło go w ludzkich oczach nikim innym, jak bogiem. Zakończenie, związane z owymi perfumami, rzuciło mnie na kolana i napełniło bezbrzeżną, ostateczną pogardą do Paryżanina, mimo że spodziewałam się takiego rozwoju wydarzeń.

Jednakże pomimo wielu wad, jakich się doszukałam (a o których już tu nie wspominam), lekturę zaliczam do dobrych, zaś czas nad nią spędzony do czasów przyjemnie niepokojących.

6/10

[Majster]

Jednakże pomimo wielu wad, jakich się doszukałam (a o których już tu nie wspominam), lekturę zaliczam do dobrych, zaś czas nad nią spędzony do czasów przyjemnie niepokojących.

6/10

Skoro lektura dobra, skąd taka przeciętna ocena? Czy niechęć do głównego bohatera nie przeniosła się na ocenę samej lektury? W mojej ocenie książka zasługuje 7, może 8/10. Również niezła jest ekranizacja, co wcale nie jest takie częste.

[hlukaszuk]

Książki nie czytałam za to byłam w kinie na filmie. Był strasznie reklamowany ale osobiście minie nie zachwycił. Nic nie skłoni mnie żeby go jeszcze raz obejrzeć.

[Oksa]

Ja utknęłam gdzieś w środku książki i o dziwo tym razem bardziej podobała mi się ekranizacja. Miałam bardzo podobne odczucia do destrakszyn. Po prostu nie jestem rodzajem czytelnika, który lubuje się w naprawdę bardzo, bardzo rozległych opisach i to jeszcze w prawie że poetyckim stylu. Może kiedyś wrócę do reszty książki, bo nie lubię czegoś nie kończyć, ale raczej nieprędko.

[destrakszyn]

Jednakże pomimo wielu wad, jakich się doszukałam (a o których już tu nie wspominam), lekturę zaliczam do dobrych, zaś czas nad nią spędzony do czasów przyjemnie niepokojących.

6/10

Skoro lektura dobra, skąd taka przeciętna ocena? Czy niechęć do głównego bohatera nie przeniosła się na ocenę samej lektury? W mojej ocenie książka zasługuje 7, może 8/10. Również niezła jest ekranizacja, co wcale nie jest takie częste.

Dla mnie szóstka w stali dziesięciostopniowej odzwierciedla słowo "dobra", bo ta książka właśnie taka jest - dobra, ale nic ponadto. Ale wszystko zależy od gustu, co widać wyżej, po twojej wypowiedzi.

Filmu nie widziałam i raczej nie obejrzę; nie przepadam za ekranizacjami. W ogóle nie przepadam za oglądaniem mrugającego co i rusz ekranu. Głupieję wtedy.

Wiesz, Oksa - opisy mi nie przeszkadzają, poetycki język również, ale w ilościach zbyt dużych, kiedy przez całą lekturę się z takowymi stykam, robi się to męczące i trudno mi brnąć przez strony. Najbardziej mnie zniechęcał główny bohater. Jako postać literacka skonstruowany nader dobrze, ale poza tym aspektem mnie odrzucał, wzbudzał pogardę, niechęć, nienawiść wręcz i to taką dogłębną, tkwiącą w samej duszy.

[wiedźma z bagna]

Ależ on właśnie miał tak działać na odbiorcę. Psychol jakich mało. Cudowne studium psychopatii Ja pamiętam, że byłam pod dużym wrażeniem tej książki. Faktem jest, że czytałam kilkanaście (lub więcej) lat temu. Nie jest to książka relaksująca i choć czasem nachodzi mnie chętka na odświeżenie tej lektury, to jakoś wytrwałości brak Obecnie mój hedonizm osiąga szczyty.
A i ekranizacja w tym przypadku całkiem dobra.

[Czarownica]

A mnie właśnie opowieści o treści filmu i książki od tego utworu odrzuciły. Nie czytałam i przyznam, że nadal czytać tego nie zamierzam. Co nie znaczy, że to musi być zła książka, tylko nie dla mnie. Psychopatów mam już dość.

[Ilir]

Pachnidło w wersji książkowej, oraz filmowej urzekł mnie bardzo. Film oglądałem kilka razy - książkę czytałem raz. Fakt, może nie zachwyca ale moim zdaniem treść ma w sobie 'to coś' co spowodowało, że podczas czytania zupełnie odrywałem się od rzeczywistości.

Co do głównego bohatera, autor sam decyduje jak postać swoją wykreuje. Co jeśliby okazało się, iż Jan, to z urodzenia szlachcic, otoczony opiekunkami z doskonałym zmysłem powonienia? Wydaje mi się, że nuda wyszłaby szybciej niż czytelnik zdecydował o rzuceniu książki w kąt. O to właśnie chodziło - o silne emocje.
Moja ocena to 9/10